Beste mensen,
In de vieringen van deze zondag is onderstaande brief van pastoor Fons van Hees aan de parochianen in de Heilige Maria Parochie Walcheren én in de Pater Damiaanparochie voorgelezen.
Op Verzoek van Pastoor van Hees en de gezamenlijke parochiebesturen is deze brief pas online gepubliceerd na afloop van de vieringen in beide parochies.
Hoe het met de pastoor is …
Lieve medegelovigen, broeders en zusters, van de H. Maria parochie en de H. Pater Damiaanparochie
Tot mijn verwondering kwam ik op Sinterklaasdag in het Ziekenhuis in Goes terecht. Scans werden er gemaakt. Daaruit bleek dat het helemaal niet goed met mij was. De ziekte waar ik aan leed en waarvan ik in juni 2021 genezen was verklaard was in alle hevigheid teruggekomen. En dat terwijl ik opnieuw met plezier begon te werken. De arts had me toentertijd al gezegd dat die mogelijkheid zou kunnen bestaan. En dat bleek nu op een rauwe manier werkelijkheid te zijn. Het eind van mijn leven kwam snel in zicht, zei de arts. Hij zou al een plaats voor mij reserveren in hospice ‘Het Kaaskenshuis’ in Zierikzee. Zo vlug al? vroeg ik. Ja, zei hij, een kwestie van weken, zo niet maanden.
Nu zit ik hier in het hospice al zo’n drie weken. In het begin had ik het gevoel op vakantie te zijn in een top-hotel. Dat kwam doordat mij een dosis prednison werd toegediend. Het gevolg was dat de klachten die ik had als sneeuw voor de zon verdwenen. En ik kreeg weer nieuwe energie. Zodanig dat ik de arts vroeg: is het wel waar wat u mij allemaal gezegd hebt? De scans zijn onverbiddelijk en onherroepelijk, zei hij.
Hoe het nu met mij gaat? De eerste nacht na die doodsmelding bracht ik door in het ziekenhuis. Ik had er – laten we maar zeggen – een bijna-dood-ervaring. Het was alsof O.L. Heer mij in een tent bracht waar niets dan vrede heerste. In mijn beleving duurde de het de hele nacht: puur, zuiver en helder in vrede. Ik leef nog steeds in die vrede, gelukkig. Maar ’s anderendaags viel ik in diepe put van verdriet. Al de lieve mensen om mij heen moest ik los gaan laten: mijn familie, mijn vrienden, collega’s, parochianen in Roosendaal en niet op de laatste u allen hier in de H. Mariaparochie en de H. Pater Damiaanparochie.
Ik ben nog steeds in vrede voor wat de Heer met mij van plan is: dat ik mag hopen dat hij mij opneemt in zijn hemelse vreugde. Een monnik zei ooit tegen mij: ‘Het mooiste? Dat is daar boven’. En dat geloof ik ook. En weet je waardoor het ook komt dat ik nog steeds in die vrede leef? Op Oudejaarsmiddag is mijn hele familie naar Zierikzee gekomen, van oud tot jong. Dat wilde ik graag. We hebben gepraat, lekker gegeten en ook, ja, samen gebeden. Het was een prima middag waarbij mijn verdriet hen te moeten missen voor een groot deel verdween. Ik had afscheid kunnen nemen.
Maar dat ik in vrede ben komt ook door jullie, lieve medegelovigen. Ik ben overstelpt om niet te zeggen overdonderd door al die vele blijken van medeleven: bloemen en lekkers, kaarten en brieven. En voortdurend schreef en zei men mij dat er voor me gebeden werd en kaarsen werden gebrand. Jullie kunnen je niet voorstellen wat goed me dat deed en doet. Ik ben er door getroffen en het ontroert mij tot tranen. En daarvoor wil ik jullie dan ook heel hartelijk bedanken. Sowieso bedanken voor die fijne jaren die ik onder jullie – fiere Zeeuwse katholieken – mocht doorbrengen als priester, als pastoor.
Als kerk in Nederland maken we moeilijke tijden door. Maar de Heer blijft in ons midden, zelfs tot aan het einde der tijden. Maak je dus niet bezorgd. Doe wat gedaan moet worden. Steun en kreun niet te veel maar zoek waardoor het geloof je zoveel vreugde geeft. Een vreugde die alle onheil en weerbarstigheid de baas is.
Ik wens u/jullie op deze dag – 6 januari, feest van Driekoningen – een Zalig en voorspoedig Nieuwjaar.
Vrede en alle goeds en … A Dieu …
Fons van Hees, pastoor